‘Wat mij betreft, als ik binnentreed in het diepste van wat ik mezelf noem, stuit ik altijd op een of andere welbepaalde perceptie, van warmte of koude, licht of schaduw, liefde of haat, pijn of genoegen. Nooit of te nimmer kan ik mezelf zonder een perceptie te pakken krijgen, en nooit kan ik iets anders waarnemen dan deze perceptie. Wanneer mijn percepties voor enige tijd wegvallen, zoals in een diepe slaap, dan ben ik me al die tijd niet van mezelf bewust en kan men naar waarheid zeggen dat ik niet besta. En zouden al mijn percepties door de dood wegvallen, zodat ik na de ontbinding van mijn lichaam niet meer kan denken of voelen of zien of beminnen of haten, dan zou ik volledig vernietigd zijn, en ik zou ook niet weten wat er nog meer nodig is om van mij een volmaakt niet-zijnde te maken.’
 

David Hume –  A Treatise of Human Nature (1739)

Friedrich Nietzsche - Menschliches, Allzumenschliches (1878-1880)

‘Hoe vreemd het ook mag lijken, ik ben mijn herinnerings-ik; en mijn ervarings-ik, de werkelijke actor in mijn leven, is een vreemde voor mij.’
 

Daniel Kahneman – Thinking, Fast and Slow (2011)