>> Home <<

 

 

Worst

'Wie van u heeft de enquête ingevuld?' In de zaal van zo’n dertig aanwezigen blijft het nogal stil. Niemand? Hmmm...

Na de presentaties van enkele collega's op deze eerste thema-inloopmiddag was het niet moeilijk de aanwezigen te verleiden tot een geanimeerde discussie. De presentaties waren helder en to the point. Ze gaven daadwerkelijk zicht op de toekomstige elektronische BPV-portal. Reacties als 'ik vraag me af of dat bij ons wel werkt' en 'benieuwd of we de leerbedrijven wel zover krijgen' maken duidelijk dat men beseft waar het over gaat. Met name de gepresenteerde portal is zo concreet dat de aanwezigen het vrij gemakkelijk naar de eigen praktijksituatie kunnen vertalen. 'Moeten we dat meteen allemaal gaan gebruiken, kunnen we niet beter eenvoudig beginnen?' en 'Hoe zit het met niveau 1 en 2, kunnen die er wel mee uit de voeten?' Kijk dat zijn issues. Daar moeten we het nou precies met elkaar over hebben.

Maar na afloop is er nog heel wat drank over. Er staat nog een volledig onaangeroerde schaal met hapjes. Toastjes met ei en zalm. Kaas en harde worst. Ik had op zestig personen gerekend. Hmmm...

 

De volgende dag in het stuurgroepoverleg komt de betrokkenheid weer eens ter sprake. Het is duidelijk dat we allemaal onze overvolle agenda hebben en dat we van de tien uitnodigingen er hooguit twee honoreren met onze fysieke aanwezigheid. Prioritering impliceert dat er kennelijk nog belangrijker zaken zijn dan gewoon belangrijke zaken. Alles is belangrijk, maar die belangrijkheid is er in soorten en maten.

De conclusie ligt voor de hand: we moeten het niet langer over de boeg van de belangrijkheid gooien, dat heeft weinig zin. We besluiten op de toer te gaan van genot, gemak en gewin. Niet aandringen maar paaien. Een enquête met prijzen om te winnen. Voor degene die zich opvallend binnen het project manifesteert een award met bijgaande digitale camera of Tomtom. Desnoods een geldprijs voor de budgetverantwoordelijke directeur. Dat zet vermoedelijk meer zoden aan de dijk.

 

Het gaat uiteindelijk allemaal om commitment. Geen papieren commitment, maar daadwerkelijke ondersteuning en facilitering. Wanneer commitment een terugkerend agendapunt is, zitten we op de verkeerde weg. Het gaat om het concreet vrijmaken van middelen en collega’s – hier en nu.

Zonder deze consequenties sterven belangrijke projecten veelal in stilte. En ‘mijn’ project is nu eenmaal belangrijk – belangrijker dan andere projecten. Kortom, geen mooie woorden maar gewoon een harde worst voor de neus.

 

PT, 25 april 2006

 

 

>> Home <<