>> Home <<

 

 

De verzuring slaat toe

Na een onrustige nacht fiets ik maandagochtend van Almelo naar het prachtige Campus Business Center in Hengelo. Hier beschikken we over een fraaie trainingsruimte, uitgevoerd met de nieuwste domotica en compleet met een batterij draadloze laptops. Ik ga een training verzorgen voor collega docenten. Zij moeten zich bekwamen in de standaard elektronische leeromgeving (ELO) van ons onderwijsinstituut. In deze ELO wordt de digitale portal uitgevoerd voor de beroepspraktijkvorming (BPV). Aangezien de collega’s in het kader van het project met deze portal gaan werken, wil ik ze hier wegwijs in maken.

 

Ik heb een voorgevoel, een kriebel die me niet lekker zit. Ik moet een beetje doorfietsen want ik wil op tijd zijn. Het afgelopen weekend heb ik de training voorbereid. Dat doe ik niet vaak. Meestal duik ik erin met het gevoel 'in het land der blinden is éénoog koning'. OP een of andere manier voel ik me knap onzeker. Vorige week al liet de techniek me in de steek en dat moet mij vandaag niet weer gebeuren. Daarom, stevig doorfietsen, zodat ik nog een uurtje heb om alle laptops en draadloze verbindingen te testen. Ik heb er flink de vaart in en de verzuring begint toe te slaan in mijn benen.

 

In alles geldt dat je moet roeien met de riemen die je hebt. Dat geldt zeker in het onderwijs –voor de groepen die je hebt, de teams, de vergaderingen en de projecten. Waar je stieken altijd op hoop is op enthousiasme, maar dat is dan ook meer dan een roeiriem. Dat is een buitenboordmotor.

De hakken in het zand is veel lastiger, maar daarmee kan ik meestal wel uit de voeten. Het getuigt namelijk wel van energie. Studenten of collega's die de hakken in het zand zetten, willen doorgaans wel degelijks iets, en niet zelden ook iets goeds. Mensen hebben nobele motieven om hun schoenzolen op te offeren. Anders zouden ze die moeite niet nemen. Koesteren die mensen. Echt problematisch is het met hen bij wie de verzuring is toegeslagen. Daarmee zit de zaak definitief op slot.

 

De ochtend in de trainingsruimte eindigt in mineur. De techniek laat het deels afweten en een enkele doorgewinterde, verzuurde collega slaat zijn cynische slag. 'Zie je wel, allemaal waardeloos'. De lunch redt ons voorlopig, maar na de lunch is het al niet veel beter.

 

Wat te doen als de verzuring is toegeslagen? Daarvoor bestaat geen kant en klaar recept. Hooguit een troost: verzuring doet vooral pijn bij het slachtoffer zelf. De benen willen niet meer goed vooruit en iedere beweging wordt tot een last. Een verzuurde geest is niet langer aangenaam bewoonbaar. Enthousiasme staat gelijk aan verraad aan het eigen gelijk. Dan maakt het niet uit of de techniek faalt of niet. Er is toch altijd wel iets om te bekritiseren. Het enige perspectief dat nog lonkt, is een rustige oude dag waarin je met niemand en niets meer te maken hebt.

 

Op de terugweg naar Almelo stuift een mountainbiker voorbij. Ik beproef mijn verzuurde benen. Ik laat me niet door zo'n gestileerd racepakje op de kop zitten. Tot en met Zenderen kan ik hem bijhouden. Vlak voor het 50 km bordje haal ik hem nog even soeverein in met een laatste krachtsinspanning. Zo, dat heb ik hem toch maar mooi geflikt met maar drie versnellingen, mijn fietstas, mijn bezweten colbertje en mijn stramme ledematen. Onwillekeurig dringt zich de gedacht op dat ook verzuring te overwinnen is. Maar dan moet ik het zelf wel willen.

 

PT, 19 juli 2006

 

 

>> Home <<