Laten we niet hopen dat de bouwplannen van grote onderwijsinstellingen de huidige staat van het onderwijs weerspiegelen. Ik was laatst op bezoek bij een collega instituut, dat als volgschool participeert in ‘mijn’ project. Aan de Noordkant van Zwolle hadden we een stuurgroepvergadering in een witte toren die als enige overeind is gebleven temidden van een gigantische bouwput. De kaalslag was zo grondig dat je er geen toekomstig onderkomen in kon voorstellen. Onwillekeurig moest ik even denken aan de immense omslag die het beroepsonderwijs te wachten staat. Ook daarbij is voorlopig niet veel meer voor te stellen dan een eerste grofmazig geraamte.
Op weg naar de witte vergadertoren werd ik al vouwfietsend teruggefloten door een politieagent. Althans, dat dacht ik toen ik door het derde donkeroranje stoplicht was gereden. Gelukkig bleek het een Zwols pestjochie te zijn van een jaar of 6 die mij in de aanloop naar het wereldkampioenschap voetbal met zijn scheidsrechtersfluitje de stuipen op het lijf joeg. Kennelijk had ik een bezwaard gemoed. Die nagenoeg rode stoplichten onderweg op het fietspad getuigden van haast, maar ook van dwangmatig kokerdenken. Hoe bevorder ik de draagvlak voor het project zolang ik nog geen concrete resultaten kan laten zien? Hoe kan ik concrete resultaten laten zien als ik geen draagvlak heb? Hoe kunnen we voorkomen dat de elektronische portal een speeltje van de projectgroep blijft? Enzovoorts.
In de witte vergadertoren heerste koffiegeur en een zonnige bijna-weekend-stemming. Het is vrijdagmiddag. De stuurgroepleden waren met opgerolde mouwen en dichtgeklapte zonnebrillen binnengekomen. De enige wanklank kwam van een verlate collega die het gemunt had op de straffe veiligheidsmaatregelen van de toren.
Geheel in lijn met de opgewekte stemming rapporteerde ik de tussentijdse resultaten van het project en de voortvarende werkzaamheden van de werkgroepen. Vraag een willekeurige projectleider hoe het met zijn project gaat en hij antwoordt 'prima'. Een wolk van een love baby. Natuurlijk is er altijd een probleempje en er is ook altijd wat te klagen, maar het is een absolute noodzaak om slagvaardigheid en tevredenheid te prediken. Een filosoof of hypochonder als projectleider, dat werkt niet.
Toen ik het vervolgens draagvlak onder de betrokken projectleden ter sprake bracht, was dit met een lichte vorm van zwaarmoedigheid. Al tijden ben ik bezig met de vraag hoe we een project als dit belangrijker dan belangrijk kunnen maken, hoe we betrokkenen daadwerkelijk kunnen betrekken. Hoe we het project op het netvlies van collega's kunnen branden. Plotseling klonk weer dat fluitje. Wat is erop tegen dat de portal voorlopig een speeltje van een kleine groep mensen is? Wacht af tot de pilots, tot de concrete resultaten. Daarmee kun je collega's overtuigen. Of misschien ook niet.
Gek, dat ik daar nooit aan gedacht heb. Kennelijk leef ik op dit punt met overspannen eisen en is er een stuurgroep voor nodig om een projectleider met zijn beide benen op de grond te zetten. Om mij terug te fluiten wanneer het kokerdenken toeslaat.
PT, 29 juni 2006
>> Home <<