PT, 10 februari 2019
De 24-uurs is een nachtelijke tocht, een uitdaging voor stoere jonge lieden. De drijfveer voor de deelnemende oudgedienden heeft waarschijnlijk meer te maken met oude kameraadschap en een hardnekkig misverstand over een stoer verleden. Dit keer lopen en puzzelen we in de buurt van Oldenzaal, met als thema een lofzang op het schone en nijvere Twente. Ter voorbereiding had ik de coupletten van het oude volkslied weer eens doorgenomen. ‘Daar golft op de essen het goudgele graan, doet ’t snel vlietend beekje het molenrad gaan. Daar ligt er de heide in 't paarsrode kleed. Dat is ons zo dierbare Twente.’ Prachtig gewoon.
Elk jaar rond deze tijd moet ik mensen in mijn omgeving
uitleggen wat er nou zo leuk is aan zo’n 24-uurs. Vannacht heb ik rustig de
tijd om hier weer eens aan den lijve over na te denken. De regen valt gestaag. Samen
met mijn wandelpartner neem ik geregeld de verkeerde afslag. Een padvinder zet
door, dus eenmaal verdwaald pogen we geruime tijd tevergeefs alle denkbare mogelijkheden
na te lopen. Akkers en weilanden zijn sompig geworden en in geen velden of
wegen is een molenrad of goudgeel graan te bekennen.
Heel soms, wanneer het lot mij heeft weggevoerd uit mijn geboortestreek en mijn fantasie een beetje met me op de loop gaat, wil ik wel eens geloven dat geen landstreek ter wereld mij hetzelfde kan schenken als Twente. En ja, in het Rotterdamse OV, met de auto door het Ruhrgebied, fietsend in de Almelose binnenstad, of - bij uitzondering - te diep in het glas kijkend, wil ik soms wel eens het Twentse platteland gedenken. Maar vannacht is het weer eens een grauwe, modderige zooi waarvan zelfs Google Maps geen chocola kan maken.
Eenmaal aangekomen op het eindpunt – een gezellige blokhut met een kapstok voor mijn doorweekte jas en pet en een knapperend haardvuur – kom ik weer een beetje bij mijn positieven. Behaaglijke warmte, iets te luidruchtige gezelligheid, sterke verhalen en een biertje met een broodje worst – op slag zijn wind, regen en modder en dubieuze wegaanduidingen verleden tijd. Het heldhaftige zelfbeeld heeft weer de overhand gekregen: zo’n 24-uurs is gewoon leuk.
In mijn eigentijdse leven is heroïek gestoeld op een vrij sporadisch gebeuren. Dat gebeuren heeft dikwijls te maken met iets te lang, iets te nat en iets te koud. Het is de wetenschap dat ik net zo goed in een warm bed had kunnen liggen. En bovenal is het de twijfel of dit allemaal wel zo leuk is. Maar zodra ik die kortstondige catharsis heb doorstaan en mijzelf weer een gedenkwaardige zelfoverwinning kan toedichten, is geen tocht zo leuk als de 24 uurs en geen landstreek zo schoon als Twente.
>> Home <<