De jaren ‘60 spreken sterk tot de verbeelding. Met de generatiekloof en een eigen jongerencultuur vormden deze jaren een opvallende breuk met het verleden. Nog steeds laten de ‘rebelse jaren’ van vijf decennia geleden de mensen niet onberoerd, ongeacht of men de jaren zelf bewust heeft meegemaakt. De meningen over de jaren ‘60 worden lopen sterk uiteen van idealisering tot demonisering. In publieke uitingen wordt een tussenpositie zelden ingenomen.
Voor Syp Winia (2004, B46) waren het de jaren waarin de wereld – en Nederland in het bijzonder – ‘uit de rails ging lopen’. ‘De jaren zestig waren een pijnlijke vergissing, maar er werd tenminste leuke muziek gemaakt’,  aldus Bastiaan Bommeljé (1994, B9). Janan Ganesh (2019, B15) noemt de jaren ‘60 ‘veel ordelijker tijden dan we ons weleens willen voorstellen’. Het was ‘het laatste pre-mondiale decennium’.

Hippies in Florida tijdens een love-in, 1968 (HLD/Associated Press, bron)

Studentenrevolte in Parijs, 1968, (bron)

Kenmerkend voor de jongerencultuur waren de popmuziek, eigentijdse kledij en haardracht, lossere zeden, geestverruimende middelen en sociaalpolitieke geëngageerdheid. Opvallende gebeurtenissen waren onder meer de introductie van de anticonceptiepil, de opkomst van popidolen zoals de Beatles, de Rolling Stones en Bob Dylan, de Californische Summer of Love (1967), de Vietnamdemonstraties, de Parijse studentenopstand (1968) en het legendarische Woodstock-festival van 15, 16 en 17 augustus 1969.
Pas na het verschijnen in 1970 van de documentaire Woodstock - Three Days of Peace & Music van regisseur Michael Wadleigh heeft het Woodstock-festival zijn legendarische status van Wonder of Woodstock verkregen, waarover (de zelf niet aanwezige) Joni Mitchell euforisch zong: ‘We are Stardust, we are golden; and we've got to get ourselves back to the Garden’.
Terugkijkend symboliseert Woodstock ’69 volgens sommigen de beginnende ontaarding van de westerse samenleving. Voor anderen is het daarentegen het bewijs van de mogelijkheid dat mensen vrij en vreedzaam kunnen samenleven.
Was het muziekfestival een voorbode van Sodom en Gomorra of was het een voorafspiegeling van het Beloofde Land? In Nietzscheaanse termen: was Woodstock de dood van God met de bijgaande ontwaarding van alle waarden? Of was het de aankondiging van de Übermensch – de mens die in staat is zonder norm of maatstaf te leven en toch de aarde trouw te blijven?
Bijgaand een impressie in foto’s en citaten van Woodstock ’69 – toen en nu.

PS.
Diverse foto’s zijn afkomstig van het internet. Hiervan zijn de bronnen vermeld. Foto’s zonder bronvermelding zijn van mezelf.
De bronvermelding van citaten geschiedt op basis van de nummering van de paragraaf Geraadpleegde Lectuur. Bij enkele citaten is een rechtstreeks weblink vermeld.