‘Woodstock werd het symbool van onze solidariteit. Voor mij was dit het belangrijkste: de verbondenheid met elkaar die wij met zijn allen ervoeren – de werkers op het festival, de mensen die het festival bezochten de miljoenen die er niet konden zijn, maar er wel door geraakt werden. Gedurende dit weekend in augustus lieten wij ons, tijdens een bijzonder roerige periode van ons land, van onze beste kant zien en creëerden we aldus een vorm van samenleven waar we allemaal naar verlangden, al was het maar voor even. Kennelijk was het de juiste tijd, de juiste plaats en de juiste geest – en, we hadden het bij het rechte eind. Het resultaat was een viering en bevestiging van onze menselijkheid – voor zover ik weet een van die weinige voorbeelden uit de geschiedenis dat blijdschap in het nieuws kwam.’

Michael Lang, organisator Woodstock ‘69 (2009, B28)

’We moesten worden ingevlogen met een helikopter. Bij aankomst cirkelde onze piloot over de menigte heen en het was overweldigend. Niemand van ons had ooit een publiek van 500.000 mensen gezien en zo’n samenkomst met mensen die zover als het oog kon zien opeengepakt stonden, was nauwelijks te bevatten. Aan de ene kant was het een geweldige prestatie, aan de andere kant een beetje beangstigend. […]
Toen de helikopter ons om een uur na middernacht weer wegvloog vanaf het festival voelde het als een opluchting. Zo opwindend als het evenement was, het ging gepaard met een gevoel van chaos, een gevoel dat er op elk moment iets behoorlijk mis kon gaan.’

Robbie Robertson, The Band, artiest Woodstock ‘69 (2016, B36)