‘De Nachtmerrie van de Catskills
[…]
De dromen van marihuana en rockmuziek die driehonderduizend fans naar de Catskills dreven, getuigden nauwelijks van meer gezond verstand dan de drang van lemmingen om zich in de zee te storten, de dood tegemoet. De dromen eindigden in een nachtmerrie van modder en verkeersopstoppingen die het openbare leven in Sullivan County gedurende het hele weekend lamlegden.
[…]
De organisatoren van dit festival, die kennelijk geen enkel oog hadden voor de chaos die het zou veroorzaken, moeten verantwoordelijk worden gesteld voor hun wanbeheer. Het getuigt van een volslagen gebrek aan verantwoordelijkheid om een paar honderdduizend mensen weg te stoppen op een weiland van 240 hectare met slechts enkele haastig geïnstalleerde sanitaire gelegenheden.

 
New York Times (18 aug. 1969)

‘Het Woodstock Muziek en Kunst Festival zal ongetwijfeld de geschiedenis ingaan als een massa-evenement van een grote en positieve betekenis voor het leven in het land.
[…]
In een land dat in toenemende mate geplaagd wordt door geweld, is dit een enorm hoopvol teken. Als geweld besmettelijk is, dan is geweldloosheid dit gelukkig ook. Het goedaardige karakter van de in Bethel samengestroomde jongeren spreekt zichzelf voort naar veel van hun ouders, ook wanneer deze politieagent zijn en de generatiekloof werd in vele gevallen met succes overbrugd. Elke gebeurtenis waarin dit kan worden bewerkstelligd heeft iets verhevens. ’

 
The Boston Globe (19 aug. 1969)

‘Uit de modder kwam het dansen voort, uit elektrische storingen kwam muziek, vanuit honger ontstond vrijgevigheid. Wat begon als een symbolisch protest tegen de Amerikaanse samenleving eindige als een vreugdevolle bevestiging dat in deze samenleving ook goede dingen kunnen gebeuren, dat ook soldaten een V-teken kunnen maken, dat plattelandsbewoners stadse hippies kunnen verwelkomen .’

 
Patrick Lydon, in Bennett (2004, B6)

‘Je vraagt je af waar de vier jongeren, die dit evenement hebben georganiseerd het geld vandaan moeten halen om hun schulden af te lossen. Mike Lang blijft maar glimlachen en vertelt je hoe blij hij is. Ondertussen is in New York zijn partner, de 24-jarige John Roberts bezig om vele honderdduizenden dollars over te hevelen van de ene rekening naar de ander. Roberts heeft namelijk zijn eigen geld ingezet als waarborg voor de hele onderneming, terwijl de aansprakelijkheid over de vier partners is verdeeld. ’

 
Al Aronowitz, The New York Post (19 aug. 1969)

De festivalorganisatie had gerekend op zo’n 200.00 bezoekers. Uiteindelijk bleken het er een kleine half miljoen te zijn. Bovendien zijn nog enkele honderdduizenden vast komen te zitten in de overvolle toegangswegen. Zij hebben het festivalterrein nooit kunnen bereiken.
Het onverwacht grote aantal festivalbezoekers had extra investeringen noodzakelijk gemaakt. De kaartverkoop voor het festival was slecht georganiseerd en moest bij de grote toestroom gestaakt worden. Vanaf dat moment was het een free festival. Bovendien waren er claims binnen gekomen van omwonenden die schade hadden geleden door het festival.
Al met al zag het ernaar uit dat de Woodstock Ventures een groot verlies zou leiden. Onder de intense druk van de organisatie was de verstandhouding tussen John en Joel enerzijds en Artie en Michael anderzijds al verslechterd. Met name de dreiging van een faillissement heeft Artie en Michael ertoe gedwongen af te zien van alle rechten en hun aandelen te verkopen.
 

‘Toen [de film] Woodstock in maart 1970 was uitgebracht, werd het een gigantisch succes; het bracht het festival thuis bij mensen in Amerika en over de hele wereld. Het won de Academy Award voor de beeste documentaire en werd genomineerd voor een Oscar in diverse categorieën. Gedurende de eerste 10 jaar van de film verdiende Warner er $50 miljoen mee. In 1969, voordat de film uitgebracht werd, was Warner Brothers Film de minst winstgevende van de acht grote Hollywood Studios. Maar door Woodstock te kopen kreeg het de eerste klapper in vele jaren. […]
Tussen het uitbrengen van de film en enkele soundtrack LP’s begon het aandeel Warner te stijgen. Het bedrijf had exploitatie van de jeugdcultuur te pakken. Arti en ik hebben geen stuiver ontvangen uit de winsten van de film en de soundtrack.’

 
Michael Lang, organisator Woodstock ’69  (2009, B28)