Parijs-Dakar

Ik ben een trotse bezitter van een houtkachel. Ik heb een neus voor vers gesnoeid eiken-, beuken- en berkenhout in de buurt. Wanneer een loonwerker de bomen langs het Lateraalkanaal of langs de sportvelden snoeit, dan rijd ik terstond in het avondschemer met mijn aanhanger naar de snoeiplaats. Na twee uur zweten en zwoegen rij ik tevreden met de karrevracht naar huis. Alles met de trekzaag en de kloofbijl. Niet voor niets ben ik vanaf mijn achtste een Nederlandse padvinder. Na 2 jaar drogen in de opslag is het brandklaar. Aldus stook ik jaar in jaar uit dat het een lieve lust is.

Een milieubewuste buurman wees me er fijntjes op dat ik nogal wat fijnstof in de buurt verspreid. In Den Haag staat fijnstof op de politieke agenda. Nu ben ik ook de moeilijkste niet, dus alle begrip. Op internet ben ik al op zoek gegaan naar een rookfilter voor in de schoorsteen. Nou, dat blijkt nog een heel gedoe te zijn met onderhoud en slechte trek. Maar akkoord een schoon milieu krijg je niet voor niets. 

Wanneer iemand vooraf zou hebben gevraagd wat ik liever zou willen – een rondrit in Namibië of meedoen aan Parijs-Dakar – dan zou ik uit gezondheids- en milieuoverwegingen kiezen voor Namibië. Zeker wanneer onze reisgids vermeldt dat een groot aantal van de bezienswaardigheden van Namibië ‘uitstekend te bereiken is met een normale personenauto met tweewielaandrijving’.
Nou, dat zal ik je vertellen: op diverse ‘hoofdwegen’ is de fijnstofproductie per toerist ongeëvenaard. Op drukke wegen – circa drie auto’s per kilometer – rijd je voortdurend in een dichte stofmist. En op een verlaten weg zie je je tegenligger al op een kilometer afstand als een naderende rookwolk, terwijl je een achteropkomende auto pas ziet zodra hij tegen je bumper aanzit. Na twee weken zit het woestijnstof in mijn gehele lijf – in elke vezel, porie en bronchus. Een stevige houtkachel zonder rookfilter zou er u tegen zeggen.