Goedmens

PVV’er Martin Bosma fulmineert in zijn Schijnélite van de Valse Munters tegen de ‘goedmens’. Deze mensensoort van links-politieke snit – ook wel de intellectuele wereldverbeteraar genoemd – heeft het vroeger zo nijvere en gezellige Nederland van Henk en Ingrid naar de verdoemenis geholpen. De goedmens heeft de mythe van de multiculturele samenleving in de wereld gebracht en gerealiseerd,  en tevens de grenzen wijd opengezet voor uitheemse types, met name voor moslims en andere criminele Marokkanen. De goedmens krijgt een goed onderbuikgevoel bij zoveel idealisme en cultuurrelativisme. Ondertussen woont hijzelf in zijn eigen villawijk, leest hij zijn eigen links lectuur en bekijkt hij zelfgenoegzaam zijn linkse TV-programma’s. De verloederende buitenwijken van de grote steden ziet hij alleen maar wanneer hij er haastig in zijn Prius doorheen rijdt. Het zijn buurten die je maar beter kunt mijden. Hij voelt zich goed en dat hij zogenaamd ‘goed’ doet, doet hij uiteindelijk alleen maar om zichzelf goed te voelen. 

Het is vooral diezelfde hoog opgeleide goedmens die hier in Namibië rondrijdt in zijn fourwheeldrive. Met zijn camera en telelens binnen handbereik rijdt hij van de ene luxe lodge naar de andere. Onderweg schiet hij menig plaatje – wilde dieren, kale vergezichten, lachende zwarte mensen en andere folklore. Hij koopt souvenirs als aandenken. Wanneer de lokale dames in een armoedig dorpje of een township een dansje  doen, danst hij houterig mee. Jaja, hij past zich helemaal aan. Maar het gaat hem er vooral om dat hij zelf het gevoel heeft een weldoener te zijn. Een glimlach of enig andere vorm van dankbaarheid van een arme Afrikaan is hem heel wat waard. En wanneer hij onderweg een lekke band heeft, krikt hij zelf stoutmoedig de auto op en verwisselt hij de band. Dat is het echte Afrika-leven – hij duikt er helemaal in, alsof hij de wortels met zijn eigen cultuur met groot gemak kan doorsnijden.  

Eenmaal thuisgekomen hangt hij zijn masker en zijn zelf geportretteerde olifanten in zijn woonkamer. Dit staat garant voor een interessant verhaal aan vrienden, buren en ander bezoek. ‘Afrika’, zegt hij dan met droge ogen, ‘moet je beleven’.  
Jaarlijks doneert hij een grijpstuiver aan goede doelen zonder zich ook maar een moment af te vragen waarom dit geld in de opengesperde zakken van de corrupte Afrikaanse politici belandt.
Hij heeft zijn huis stevig beveiligd met sloten, alarm en camera – de enige manier om die kleine criminelen uit de achterbuurten op een afstand te houden. 

Terug naar Martin Bosma. In andere opstellen heb ik me al eens verbaasd over de feitelijke onjuistheden, warrige redenaties, ahistorische uitgangspunten, halve waarheden en obscure bronnen van zijn Schijnélite. Toch moet ik bekennen dat hij een punt heeft. De links intellectuele goedmens wordt ten diepste gedreven door een behoefte aan een goed gevoel en een goed zelfbeeld. Dat klopt helemaal. Los van de vraag of hij daadwerkelijk bestaat, schaart de goedmens zich onder de gehele mensheid – ja zelfs onder al het bewuste aardse leven. Elk bewust leven is primair belust op een goed gevoel – de antilope, de baviaan, de olifant, de Europeaan, de Afrikaan, de PVV’er. Ook Martin Bosma kan zich hieraan niet onttrekken. Net als ik koestert hij zijn wereldbeeld en zelfbeeld, omdat dit hem een goed gevoel geeft. Hij prijst de een en hekelt de ander, net zoals ik dit doe, omdat het ons allemaal nu eenmaal een goed gevoel geeft. Vanuit diezelfde behoefte bedenkt hij creatieve woorden als ‘kopvoddentax’, noemt zichzelf ‘patriot’ en rechtvaardigt zijn eigen gelijk met wat hem van pas komt. Net als ik. 

Die behoefte aan erkenning gaat soms extreem ver. Wanneer zijn geblondeerde voorman – zijn enige, echte elite – woede en haat over zich afroept, bedreigd wordt en beveiligd moet worden – hoe weerzinwekkend ook – dan is ook dit voortgekomen uit de overtuiging van de eigen rechtgeaardheid. Voor fanatici kan het denkbeeld een martelaar te zijn voor een goede zaak een bron van zelfbevrediging zijn. Niets menselijks is ons vreemd.
Hedonist, pragmaticus, cultuurmarxist, haatbaard – ze hebben allemaal die diep menselijke behoefte aan erkenning – die behoefte om in de ogen van anderen (al is het maar één ander, of zelfs een denkbeeldige ander) een goedmens te zijn.