Heel Manderveen in de klas

We hebben het plan opgevat om de school hier vlakbij te bezoeken. Eerst lopen we met zijn drietjes naar de nursery, de peuter- en kleuterschool. Onnodig om te zeggen dat het deze ochtend wederom bloedheet is in Fatima. We zijn zo vrij om het gebouwtje binnen te stappen en ons hoofd door de deur steken. Zo’n dertig dreumesen zitten op kleine stoeltjes in een kring. Zodra ze de afschrikwekkende azungus  (blanken) ontwaren, beginnen twee dropjes te huilen. Een vriendelijke juf neemt er een op de arm en begint een woordspelletje. De kinderen doen enthousiast mee. ‘Up with Jesus, up with Jesus; down with Satan, down with Satan!’ Het verdriet is snel vergeten. ‘Give me a J … Jiiiiiii! Give me an E … Iiiiiiii! Give me an S … Èèèèès!’ De rest laat zich raden. ‘What have we got?’, vraagt de juf. In koor schreeuwen de kinderen: ‘JESUS!’ Wat een troost! Stralende gezichtjes kijken in het rond. Vervolgens vraagt de juf aan enkele grotere kinderen om zich publiekelijk voor te stellen. ‘This is my introduction. My name is ….’Elke voorstelronde eindigt met ‘When I’ve grown up, I want to be ….’ De een wordt later dokter, de ander zuster en weer een ander soldaat.

Hierna lopen we naar de basisschool voor meisjes, een eindje verderop. Wat een kabaal! Tientallen meisjes staan buiten en begroeten ons luidkeels. Hebben zij geen les? Sommigen roepen ‘hi!’ of ‘how are you?’, anderen laten hun schrift zien. Vrolijk kakelende scharrelkippen. Susan loopt een klaslokaal binnen en vraagt aan de leerkracht of we even binnen mogen kijken. Dat mag. Ik steek mijn hoofd door de deur en vraag voor de gein ‘Good morning, how are you?’ Alsof ik de hoofdschakelaar van een kermisattractie inschakel! Een langgerecht, luidkeels en klassikaal ‘Good – mor – ning – Sir – how – are – you – Sir – we – are – hap – py – to – see – you – wel – come – in – our – …’ Ondanks het kolossale volume kan ik de rest niet meer verstaan.

De leerkracht is vriendelijk. Hij heeft de meute goed in de hand, al wordt hij daarbij wel geholpen door een meisje dat met een twijg rondloopt waarmee ze hier en daar een tik uitdeelt. Zo te zien geen boeken, geen taal- en rekenmethode, geen landkaart of atlas, geen computer, geen smartboard. Alles opdreunen en opschrijven. Geen handelings- en groepsplannen, maar wel elk jaar een overgangsexamen en een ranglijst van de beste leerlingen.

Door de open vensters kijken zestig paar ogen naar binnen. Zestig in de klas en zestig erbuiten, heel Manderveen krijgt hier les van één leraar. Terwijl we aanstalten maken om weer te vertrekken, stormen de zestig van binnen naar buiten. De zestig van buiten gaan naar binnen. Kennelijk is het de wisseling van de wacht. Een joelende menigte grietjes loopt met ons mee. Instinctief pak ik mijn camera. Prompt word ik belaagd. Iedereen wil op de foto. Ik moet toegeven dat er veel potentiele sterren tussen zitten. Maar op een signaal van de leerkracht blijven de meiden staan. Het is mooi geweest.