Goede bedoelingen

Bij een afgelegen vleugel van Trinity Hospital staat ziekenhuisapparatuur werkeloos opeengepakt, waaronder enkele redelijk moderne verlosbedden. Ooit is vanuit Kaap de Goede Bedoelingen een container vol Nederlandse afdankertjes hierheen gestuurd. Zo ook een setje oude Pentium 4 computers. Ik vermoed dat ze gedoneerd zijn door een ROC. Dat scheelt in het afval thuis.

Het ziekenhuis is er bijzonder blij mee, zo hoor ik. De helft van de computers wordt niet gebruikt en de beste exemplaren zijn door de staf geconfisqueerd. Vraag is dus waar men nou echt blij mee is.

Op een ochtend bezoek ik Susan op haar werkplek. In dit kantoor zit ook Mr. Wanda, een clinician – laten we zeggen een basisarts. Hij werkt achter zijn tweedehands ROC-computer. Als een van de weinigen in dit ziekenhuis beheerst hij Word. Hij vraagt Susan hoe je voetnoten moet maken. Mr. Wanda leert snel en is blij met de geboden hulp. Ik sta erbij en wijs hem nog even op de Help-functie in Word 2007. En passant druk ik op het vraagtekentje. Tot mijn stomme verbazing verschijnt er geen Help. Het enige merkbare is een hevig ratelende harde schijf ten teken dat het apparaat alle zeilen moet bijzetten om hulp te ontvangen. Na zo’n twee minuten verschijnt er aarzelend een leeg pop-up scherm dat op oliestooktempo met Help-onderwerpen wordt gevuld. Dit is te zot. Aan de kant! Geërgerd posteer ik me achter de PC voor een eerste analyse. Zodra het scherm ‘System’ verschijnt (ook tergend langzaam), zie ik de oorzaak van de stront in de trechter: 512 MB RAM. Logisch dat deze bak niet vooruit te branden is. Mijn vingers jeuken, temeer daar deze ROC-computers ooit geleverd zijn door een bevriend computerbedrijf uit Twente.

’s Middags keer ik terug, gewapend met een setje schroevendraaiers. Dit varkentje zal ik wel eens even wassen. Mr. Wanda zal versteld staan. In hetzelfde kantoor staat namelijk nog een andere computer. Die was tot voor kort in gebruik door een arts die onlangs met de noorderzon vertrokken is naar andere oorden. Daar kan ik wel wat geheugen uit slopen. Na een kwartiertje zweten blijken mijn pogingen vruchteloos. De geheugen sims komen niet overeen.

Ik put me uit in excuses. Dr. Wanda maakt me echter duidelijk dat hij mijn goede bedoelingen hoger inschat dan het resultaat ervan. Zijn houding is edelmoedig en zeer te prijzen, maar het kan niet verhinderen dat hulpmiddelen hier slecht of niet functioneren. Met goede bedoelingen alleen komen we er niet.